W sandomierskim zamku, 21 stycznia b.r., firmy De Ruiter Seeds i Broste już po raz czwarty zorganizowały spotkanie poświęcone uprawie pomidorów w tunelach, zarówno w gruncie jak i wełnie mineralnej.

Metody uprawy, nawadniania i prowadzenia plantacji pomidorów omówił Piotr Słomiany — przedstawiciel firmy De Ruiter Seeds. Podkreślał on, że warunkiem powodzenia uprawy jest zdrowa, silna i dobrze odżywiona rozsada. Optymalnym terminem wysiewu nasion pomidorów jest pierwsza dekada lutego. Temperatura w czasie wschodów powinna wynosić około 24–25°C. W okresie rozwijania liścieni zalecane jest utrzymywanie temperatury 21°C w dzień i 17°C w nocy.

W celu ochrony przed chorobami na początkowym etapie uprawy należy podlewać siewki i rozsadę preparatem Previcur 607 SL w stężeniu 0,10–0,15%. Zbyt długie przetrzymywanie siewek i zbyt gęste ustawienie rozsady powodują "wyciąganie" się roślin. Jeżeli istnieje taka możliwość, warto doświetlać rozsadę od okresu rozwijania liścieni przez około 25 dni, z zachowaniem przerwy nocnej, która powinna wynosić 8 godzin w ciągu doby.

Przygotowanie gleby w tunelach należy zacząć już jesienią, nawożąc ją obornikiem. Wiosną należy uzupełnić zawartość składników pokarmowych na podstawie wyniku chemicznej analizy podłoża. Na dwa tygodnie przed sadzeniem rozsady polecane jest stosowanie ogrodniczych nawozów wieloskładnikowych takich jak: Hydrocomplex Partner lub Multi-Mix (Broste).

W uprawie pomidorów w cylindrach wypełnionych podłożem, zdaniem P. Słomianego, warto zainwestować w kroplowniki z kompensacją ciśnienia.

Z oferty firmy na wczesne terminy uprawy polecane są nadal odmiany: Platus F₁ — samokończąca, bardzo wczesna, wymagająca zwiększonego nawożenia azotem w początkowej fazie wzrostu; Celzus F₁ — o szczególnie silnym systemie korzeniowym, tolerancyjna wobec chorób odglebowych, oraz Magnus F₁, łącząca cechy poprzednich odmian — wczesność Platusa F₁ i mocny system korzeniowy Celzusa F₁, wymagająca zwiększonego nawożenia magnezem i potasem.

Przedstawiciel Broste Jacek Ceglarski przedstawił zalecenia dotyczące nawożenia na poszczególnych etapach tradycyjnej uprawy pomidorów. Fertygację należy rozpocząć już 2–3 tygodnie po posadzeniu rozsady — około połowy kwietnia. Na początku w czasie intensywnego wzrostu rośliny mają zwiększone zapotrzebowanie na azot i wapń. Do ich zasilania można wykorzystywać pożywkę, do której przygotowania (na 1000 litrów wody) przeznacza się: 1 kg wieloskładnikowego nawozu Pio-ner NPK Makro10-4-25+Mg tak zwanego żółtego, 2 litry Pionera Ca (płynnej saletry wapniowej), 100–150 ml Pio-nera Mikro (kompletnej mieszanki schelatowanych mikroelementów) oraz 0,7 kg Multi MKP (fosforanu monopotasowego), wpływającego na prawidłowy wzrost i rozwój systemu korzeniowego, a zwłaszcza włośników. Pożywkę taką podaje się 2 razy w tygodniu. W początkowym etapie uprawy pomidorów Pionera "żółtego" można zastąpić Pionerem NPK Makro 14-3-23 "niebieskim", lecz wówczas w pożywce zawartość saletry wapniowej powinna być mniejsza. Od połowy maja mieszankę wzbogacamy o Pionera NPK Makro 9-5-30 "czerwonego", o wysokiej zawartości potasu, potrzebnego roślinom do wytworzenia dobrze wybarwionych owoców.

Wprowadzenie tego nawozu do pożywki należy rozpocząć od dawki 0,5 kg, dochodząc pod koniec uprawy do 3 kg (na 1000 l wody). Jednocześnie stopniowo wycofuje się Pionera "żółtego". W czasie owocowania niezbędne jest też nawożenie wapniem, gdyż ten pierwiastek wpływa na prawidłowe wykształcanie się owoców. Jego niedobór powoduje tak zwaną suchą zgniliznę wierzchołkową owoców pomidora. Podczas intensywnego nawożenia azotem i potasem ważne jest uzupełnianie mieszanek o magnez (Pioner Mg+S lub Bittersalz), którego pobieranie może być dodatkowo utrudnione przy kwaśnym odczynie podłoża, jego zalaniu lub przy deficycie światła.