• Podczas sadzenia rozsady papryki podłoże powinno być ogrzane do 14°C. Gdy temperatura gleby jest niższa — jak na przykład w bieżącym roku — liście żółkną (fot.), korzenie nie przerastają podłoża, a rośliny narażone są na silniejsze porażenie przez choroby odglebowe. W zbyt wilgotnym i zimnym podłożu, na skutek niedotlenienia, nie był pobierany magnez.

Niedobór składników pokarmowych w warunkach stresowych po posadzeniu

Po posadzeniu roślin uprawę należy podlać "z węża". Następne podlewanie poprzez węże kroplujące powinno się rozpoczynać, gdy rośliny zaczynają więdnąć. Ma to na celu pobudzenie ich do wytworzenia silniejszego systemu korzeniowego. Rośliny o słabym systemie korzeniowym w czasie słonecznych i upalnych dni będą więdły.

• W tym roku producenci kolejny raz mogli przekonać się o przewadze dużych tuneli o powierzchni około 1000 m² i większych, w których mniejsze były różnice pomiędzy temperaturą dnia i nocy niż w tunelach małych. Należy pamiętać o intensywnym wietrzeniu tuneli, gdyż wysoka wilgotność powietrza i niska temperatura sprzyjają występowaniu chorób grzybowych (szarej pleśni, zgnilizny twardzikowej). Z moich obserwacji wynika również, że zbyt wysoka wilgotność powietrza sprzyja silnemu wzrostowi i tworzeniu się niekształtnych owoców, zaś zbyt niska — opadaniu zawiązków. Przyczyną opadania zawiązków może być także zbyt wysoka temperatura (powyżej 32°C) lub jej duże wahania.
  W okresie upałów i dużego nasłonecznienia tunele należy cieniować poprzez spryskanie folii gotowym preparatem do cieniowania, roztworem kredy lub gliny (gotowy preparat daje lepszy efekt).

• Bardzo ważne jest równomierne podlewanie roślin. Nierównomierne nawadnianie, zwłaszcza przy dużych wahaniach temperatury podłoża i powietrza, sprzyja powstawaniu suchej zgnilizny wierzchołkowej. Przyczyną tej choroby fizjologicznej jest niedobór wapnia w podłożu, a częściej jego niewłaściwy transport w roślinie i braki w najmłodszych częściach owoców. Nadmierne nawożenie azotem, zwłaszcza formą amonową, powoduje nasilenie objawów. Początkowo widoczne są małe, wodniste plamy, najczęściej w pobliżu wierzchołka owocu. Następnie plamy się powiększają, przybierają jasnoszarą barwę i zasychają.

• Przy uprawie bezpośrednio w gruncie tunelu nawożenie pogłówne w tym roku należało rozpocząć dopiero od 5.–6. tygodnia po posadzeniu roślin. Dokarmianie prowadzi się zgodnie z wymaganiami roślin — na podstawie wyników analizy podłoża, wyglądu roślin oraz warunków pogodowych. Bardzo ważne jest właściwe pobranie gleby do analizy. W próbach pobranych spod kroplowników wymyty będzie azot i potas (im lżejsza gleba, tym wymywanie przebiega szybciej). Aby wyniki analizy podłoża były wiarygodne, a badanie odzwiercied­lało aktualną zawartość składników w glebie, zaleca się pobieranie próbek do analizy z miejsca korzenienia się rośliny, około 20 cm od kroplownika i z głębokości około 15 cm. Próba powinna zawierać glebę pobraną z co najmniej 10–15 różnych miejsc w tunelu i być dobrze wymieszana.

• Ważnym zabiegiem pielęgnacyjnym jest cięcie papryki. Zapobiega ono zawiązaniu zbyt dużej liczby owoców w początkowej fazie, co mogłoby spowodować opadanie zawiązków, zwłaszcza u roślin nieprawidłowo odżywionych. Należy usuwać pierwszy zawiązek na roślinie, umieszczony w głównym rozgałęzieniu (pozostawienie tego owocu w miejscu rozgałęzienia na roślinach sadzonych w końcu maja spowodowało całkowite wstrzymanie ich wzrostu). Aby zapobiec dużemu zagęszczeniu, usuwa się wszystkie pędy skierowane do środka rośliny. Cięcie takie powoduje zmniejszenie liczby owoców zniekształconych przez zakleszczenie się między pędami. W miarę wzrostu roślin usuwa się pędy poniżej pierwszego rozgałęzienia, natomiast liście należy usuwać w miarę ich starzenia się. Poprawia się w ten sposób przewietrzenie rośliny oraz likwiduje niepotrzebne już organy wegetatywne.

• Od wielu lat w uprawie papryki duży problem stanowią choroby wirusowe (a od kilku także choroby bakteryjne). Wirusy porażają tylko młode części roślin znajdujące się powyżej miejsca zakażenia. Charakterys­tycznymi objawami są: deformacja owoców, drobnienie, nierówna powierzchnia oraz plamy, zaś na liściach — karbowania, plamy, smugi i nekrozy. Rozprzestrzenianiu się wirusów w dużym stopniu zapobiega zwalczanie szkodników, zwłaszcza wciornastków, a także opryskiwanie olejem parafinowym, np. Atpolanem 80 EC (0,75%) lub rozcieńczonym chudym mlekiem (1 litr mleka 0,5% + 10 litrów wody).

W zwalczaniu chorób bakteryjnych skutecznym środkiem jest Grevit 200 SL. Preparaty należy stosować bezpośrednio po zauważeniu objawów chorobowych, w stężeniu podanym na opakowaniu.

• Aby nie dopuścić do pojawienia się dużej liczby szkodników (na przykład mszyc, przędziorków), należy uważnie obserwować rośliny. W monitorowaniu pojawienia się szkodników pomocne są tablice lepowe — żółte i niebieskie (w przypadku wciornastków). Umieszcza się je na obydwu końcach tunelu. Ponadto należy niszczyć chwasty w najbliższym otoczeniu tuneli, zwłaszcza kwitnące, stosując Roundup 360 SL lub regularne koszenie. Przy zwalczaniu zmieników wskazane jest również opryskiwanie otoczenia tuneli. Podczas odparowywania nie należy dopuścić do zagotowania się preparatu, ponieważ jego substancja aktywna ulega wówczas zniszczeniu i środek traci skuteczność.

• Aby nie wystąpiły ordzawienia owoców, należy unikać nocnych spadków temperatury. Jeśli dana odmiana ma większą skłonność do ordzawień, a nie mamy możliwości dogrzania tunelu nad ranem, lepiej zrezygnować z jej uprawy.

• Podczas zbioru owoce wyłamuje się z szypułką, w miejscu "kolanka". Tylko w tym miejscu zasycha ona na tyle szybko, że nie rozwija się na niej szara pleśń. Owoce zebrane bez szypułki bardzo szybko tracą jędrność i nie nadają się nawet do krótkiego przechowywania. Owoce można zbierać już w fazie przebarwiania się. Przetrzymanie ich na roślinie powoduje opóźnienie wzrostu i dojrzewania następnych owoców.

• W końcu sierpnia lub na początku września wszystkie wierzchołki pędów się uszczykuje. Przyspiesza to doras­tanie i dojrzewanie owoców już zawiązanych. Jeżeli istnieje możliwość dogrzewania tuneli, ogławianie można wykonać w połowie września. Około połowy września kończymy podawanie nawozów, chyba że wygląd roślin i owoców (cienka ścianka) wskazuje na brak składników pokarmowych w glebie.